…І пакуль спала шкло,
Патаемна шапталіся лічбы,
Вырашаючы, быць ці не быць
Вечароваму змроку і снегу, —
Вечарэла само…
Цяжкі маятнік — змучаны клічнік —
Ленаваўся раз-пораз прабіць
Апусцеламу змерзламу небу.
“Ты пабачыш, павер,
Цішыню. Хутка скончацца жахі”,—
У кавярні “Стары час” шаптаў
Антыкварны гадзіннік ля стойкі.
Падаў снег за каўнер
І ў душу, на бляшаныя дахі…
Час паволі, паціху сканаў,
Не пытаючы, што і па колькі…
|
|
